Articles Hamro Poem | Hamro Patro

साथी साथी भन्छ्यौ अनि फेरि मस्किन्छ्यौ किन कसैले मलाई केही भन्दा झस्किन्छेऊ किन चिन्नेले त हामीलाई प्रेमजोडी नै भनिसके म सँगै आएर प्रेम जाहेर गर्दिनौ किन

ती पल संजोग थियो या अनायास मन थिए दंग साना तीसाना धूपमा

पारिजात ! तिमी एकान्त कोठामा एक्लै, एक्लै चुरोट तानिरहेकी छ्यौ कि ! यता तिम्रो गुराँस त लाहुर पो गयो ।

आमा संसारका सारा सुख भोग बेकार भैदिन्छन तिम्रो आँचलको अगाडि, किनकी तिम्रो निस्वार्थ आँचलभित्र लुट्पुटिन

तिमी कहाँ छौ तिमी के गर्दै छौ कुक्क कुक्क बाडुल्की लागिरहेछ भुटुक्क भुटुक्क मन काटी रहेछ तिमीले मलाई सम्झियौ की ? तिमीले मलाई खोज्यौ की ?

दिनकै यो झ्याउ लाग्दो दिनलाई सहदै उहीँ ओछ्यान र सिरानी सङ लुपुटिदै म नाया समयको खोजिमा छु ।गाउँमा सुन्यताले बास राखेको छ तर पनि उहीँ पुरानो समय समजदै छु। म मेरो बाआमाको अनुहारमा हासो खोज्दै छु ।

सपना देखेर मात्र हुदैन पुरा गर्ने साहाश हुनु पर्छ अनुशासनमा बसे पुरै संन्सार जित्न सकिन्छ प्रमाण पुर्खा हेरे हुनछ | सपना देखेर मात्र हुदैन त्येस्को लागि अफुले आफैलाई काबिल बनाउनु पर्छ

लोला र पिच्कारीको आनन्दमा चुर्लुम्म डुबेर हराइरहेका ए प्यारा प्यारा बाबुहरु,

तिमी बिनाको जीवन काटन सक्दिन तिमीबाट नौ जीवनको अर्थ छ तिमी हुदैनौ भने जीवन व्यर्थ छ

तिमी मेरो कथा भन्छौ तर त्यो तिम्रो मात्र कथा होइन तिमी जस्तै नहोलान तर तिम्रो जस्तो कथा याहा धेरैको छ चामल खोजन

सुनसान र चकमन्न गाउँमा केही घरहरुमा मात्रै टुकि बलेकोछ। बिचमा ठिङ्ग उभिएको पिपलको बोट अनगिन्ती चराहरुको बासस्थान हो।

सर्वथा नांगा छालाहरुले प्वाँखहरुको भुत्ले वस्त्र पहिरिन थालेपछि

शिरमा राताे कफन बाँधेर जिन्दावाद र मुर्दावादकाे नारा घन्काउदै उक्कुस मुक्कुस भएर सडक गर्जिरहेकाे छ ।

तँ जस्तै म पनि दिग्भ्रमित थिएँ कान्छो सच्चा शुभचिन्तक ठानेर

हजारौं सपना उड्छन् यहाँ यकै दिनमा, फेरी मर्छन् पनि एकै छिनमा। तेहिभित्रको एउटा,

स्यालहरुकाे हुँइयाले कानकाे जाली नै फुट्याे

निर्दोष मेरि आमा लाई म कसरी भनौ म यो देश छाडेर जाँदै छु भनेर असारे मेला मा ब्यस्त भएका

संकीर्णताको घेरा नाघेर, दम्भको पर्खाल ढालेर फर्किनु त पर्थ्यो उसले-

म सम्झन्छु त्यो रात जुन कालो थियो तर काल थिएन जुन बेहाल थियो तर बुरिहाल थिएन तिमि कुम्भकर्ण जस्तै मस्त निद्रामा थियौ

स्वर्गको बाटो नसोध आज,नर्कमा अझै डुबेको बेला । सितल बादल नखोजन मेरो आकास खुलेको बेला ।

मजेत्रो र सिरानी रुझेका कथा छन् कसैले नदेख्ने लुकेका कथा छन्

समाउनलाई अगाडि बढेका ति कोमल हात छुटे, ए ... सुनन् !! भन्दै कुरा गर्नेहरूको बात छुटे।

ए मेरो भाई, तिमी भाई भएर जन्मियौ र त , म दिदी हुन पाए ! मैले तिमीलाई कहिले ठानेर निर्बल ?

तिम्रो पढाइमा ध्यान छैन् ,योग छैन् साथीको दुःखमा पनि सहयोग छैन्

साँझको समय करिब ७ बजेतिर झमझम दर्किरहेछ आकाशबाट पानी ! झ्यालको पर्दा खोले

देश छाडि गयौ वनाउॅछु भनि विग्रियो देश झनै चुहिने थ्यो छानो भत्काउछु भन्छ नेतृत्व मनमनै खेत भयो वाजो सिमेन्टीको घर भान्छामा विष पाक्छ

त्यो समयको बेला थियो यो पनि समयकै बेला छ

कलमको तागत र आगाेकाे शक्ति नाप्ने युगमा परमाणुकाे आयतन घटेको देख्दा

उदासीन यो जिन्दगीमा तिमी आइ रङ्ग भर्यौ चर्किदै गरेको यो मनको घाउलाई मलमपट्टी गर्ने गर्यौ अंगाल्न खोज्छु यो मनले तिमीलाई अर्कैको नासो तिमी पर्यौ

आतिन्छ यो मन पर्देशमा बर्षौ बितिसक्यो बाआमाले सन्सार छाडे छोराछोरीले भबिस्य बनाए

तिम्रो पिडा अस्हय हुँदा बाेल्नै न सक्ने जस्तो भय हुँदा

मनमा बसेको छ तिम्रो तस्बिर अरु राख्न सक्दिन म यो मनको पीडा माया तिमिले बुझेको भए तिम्रै अंगालो हुन्थे म

किताबहरूको पानाहरुमा लेखिएको हो कि संसारको चाहनाहरुमा लेखिएको हो कि

सबैभन्दा ठुलो यहाँ पैसा र सम्पत्ति भ्रष्टाचार गरेर धनी बन्दै छन् नेता हेर समाजको गति । एक घर एक मनोरोग नभएको समज छ र कति

यो सेतो पर्दाले म किन बेरिदै छु! मेरा रङ्‌गीन सपनाहरू छोप्न त हैन ?

अनुत्तरित प्रश्नको उत्तर पाएपछि, निर्धक्क भई वाचा कसम खाएपछि, अहङ्कारको मुठ्ठी खोली

एउटा सुगा पिँजडा मा बन्द थियो मालिक ले दिएको खान्थ्यो मालिक को गुण गान गाउँथ्यो।

स्वार्थ आफ्नो लिई प्रेम भो सम्पति मोज गर्दै सदा रक्सि भो ओखती

बिहानी घामको किरणले मलाई ब्युझाउनु अधेरी रातको जूनले

मनै मन को संसार यहाँ मनले चाहे पुग्छ। मनैको राज चल्छ यहाँ

चन्द्रमामा भएको दाग हटाऊँ जस्तो लाग्छ देशका युवालाई देश विकासमा खटाऊँ जस्तो लाग्छ । अघि बढ्न नसकेको देशको स्थिति देख्दा

उदाउने छन सुर्य फेरी,ढलेको नै हिजो भए पलाउने छन आशा आज मरेको नै हिजो भए

समयले हतारेको जस्तो घाउ र चोटले भरिएको जस्तो सुम्धुर तिम्रो त्यो आवाज जसमा,

तेल रित्तिएको पिना हुँ म भो अब निचोर्ने नगर वेलि सकेको पापड हुँ म भो अब थिचोर्ने नगर

म कस्तो पात्र हु समय लाई नबुझ्ने होस मा छु या बेहोस मा , खै छैन नि थाहा मनको बिचारले कता डोरयाउछ डोरयाउछ

जीवन चलिरहन्छ आफ्ना लागि भन्दापनी अरुले केही भन्छकी भनेर मन मनै त्रसित हुँदै

बीस र एक्काइस पारी बिहेवारी र घर व्यवहारी

यो कस्तो छछ्ल्कीएको जवानी विस्फोट हुन्छेउ वेलावेला तिमी

कस्तो होस ऐ अनिद्रा कति पीर मात्र दिन्छस भोली यशो गर्छु भन्ने सोच राख्दा ननिदाई हराउछस् कस्तो प्रब्रिती तेरो टाउको मात्र भारी राख्छस

धेरै भयो छोडी आएको गाउँ घरका साथीभाइ सम्झना छ धेरै माया बुवा-आमा,दिदीबहिनी अनि दाजुलाई

बिहान मन्दिर को घण्टी संगै बिउझिन्छ काठमाण्डौं अगरबत्ती र दीयो को सुगन्ध संगै

चिप्लिएर अचानक कोही भुइँमा लड्दा केही त्यो दृश्यमा खित्काछाडी हाँसे

छ्नलाई सब थियो तर पनि केहि थिएन सिर झुकाउने घर थियो

हरियो बन खोलानाला कोइलीको मिठो स्वर सुन्दा लाग्छ म स्वगको भ्रमणमा निस्किएको छु हिमालको चिसो हावामा रमाउदै उकाली ओरालीहरुमा खेल्दै

वर्ष दिनमा एकपटक आउने पर्व तिहार सबको घर घरमा ल्याउँछ उमंगको बाहर

बर्फिला पहाडहरू टेकर कुल्चदैँ आफ्नै उचाइका डोबहरू

ए कान्छी सुनन, धेरै कुरा भन्न मन छ तिमिलाई

नवदुर्गा भगवानले रक्षा गरून, मन प्रफुल्ल रहोस् सधै जौ को जमरा शिरमा, निधारभरी टिका होस् र पो दसै ।

दशैंमा दशा लाग्दैन, चमक जाग्दछ।

तिमी छौ र त म छु , तिमी बिना मेरो अस्तित्व के छ र ?

आमाको आँखाभरी पिडाका आँसु अनि ओठमा मन्द मुस्कान थियो,

ओठ, मुख अनि घाँटी धेरै सुकिरन्छ छिन छिनमा पिसाव लाग्छ राेके चुहिरन्छ भाेक ,प्यास धेरै लाग्छ पसिना नि आउछ मधुमेह राेगका लक्षण यिनै हुनभनी कहिरन लाउछ।

खिइदैछन् घर, गोठ, बारी , हलो र जुवाहरु रूदैछन् पाखा, पखेरा अनि, आमा र बुबाहरु एक्लै छ चौतारी वरको ,घुम्दैनन् चर्खे पिङ

शैक्षिक पाठसाला मा कहिल्यै अनुत्तीर्ण न भएको म जिन्दगीको पाठशाला मा कहिल्यै

मलाई फूल बन्नु छ किनकी फूलहरु, उम्रिन्छन् र मुस्कुराउँछन् फूल्छन् र मुस्कुराउँछन्

आज एउटा कविता कोर्देछु यहाँ, तिम्रो सुन्दरताको चित्रण गरिएको छ तिम्रो रूप अनि माधुर्यको बखानले भरिएको छ !

घोटिईसकेपछि माटाको डल्लो कुमालेको चक्रमा बन्छ घेैला, प्याला या फुलदानी लिन्छ मूर्त आकार

नराम्रो बाटो तिर हिडेकोलाई हिंडाउनु हुन्छ राम्रो बाटो तिर आफुसग भएको ज्ञान् बाडदा भुल्नु हुन्छ सारा दुख र पिर गन्तव्य विहिन मानिसलाई गन्तव्य देखाईदिनु हुन्छ

गाउँ बस्ती सुनसान बने गए सबै जापान र कोरिया बाझै बसे खेत अनि खोरिया उजाड बन्यो वन पाखा

यो निस्फिक्री संसारमा किन लिन्छौ तिनकै पीर खाइन् खाइनन् औषधी, गन्दै बस्थ्यौ दिन

हर विहान जुनकुराले हटाउन सक्छ

छाड्दैन् आफ्नो कर्तव्य दैनिक किनकी ऊ हो एक श्रम गर्ने श्रमिक उ बनि दिन्छ हरेक कामको लागि ठिक

बाबा धेरै छ नि बेमेल यहाँ थोरै मात्र छ पुरा सोचेका कुरा एकातिर खुशी हुँदै सोच्छु भब्य जीवन अर्कोतिर बिस्तारै भत्कदै जान्छ सोच महल ..

छरपस्ट सपनाको बिस्कुन फिंजाएर आफ्ना वक्षभरि गन्तव्यको खोजिमा लगातार हतार, हतार हिंडाउन उद्दत बनेका छन् यी सडकहरू

मौनतालाइ म निरन्तरता दिए बोल्ने बहाना भएपनी टाढा बस्दा ठिक होला सोचे नजिकिने चाहाना भएपनि

छ यो नेपाल पवित्र देव तुल्य जन्मभूमि छ उर्वर मृतीका यो चन्दन हो यो सुगन्धी

खुशी हुँदै पर्खिराखेको थिए आउने होला कुरिराखेको थिए तर खै के भयो अझै आएनन् किन ढिलो भयो घडी हेरीरहे हैन केही कारणले ढिला भयो होला

महमा नै डुबाएपनि माहुरी बन्दो रहेनछ माखो आखिर बुर्कुसिंदै, उफ्रिदै,उचालिंदै अहमताको स्प्रीङ्गमा आरोहण गरेरै

दिलको ढोका ढक-ढकाउदै छ कोहि चिन्न सकिएन कोछिन खोई भित्रन चाहन्छ दिलमा कोहि धडकनहरु रुके जब उनले छोई

मानिसहरू तराई झरेसँगै, शहर पसेसँगेै अनि विदेश पलायन भएसँगै, रित्तिदै छ मेरो गाउँ कोहि बाध्यताले शहर भासिएका छन् त, कोहि सुख सुविधाको खोजीमा शहर पस्नेको लर्को लागेसँगै, मेरो गाउँ रित्तिदै गएको छ

यो वडादशैँको, त्यसै पाइँदो रहेनछ यहाँ युग परिवर्तन भएको हो या युगको सञ्चालक बस्, यहाँ त सब किन्नु पर्दो रहेछ हो,

फुल दिउ या काडा जसले मलाइ चोट दिए मलाइ कमजोर बनाउछु सोचेर आज मलाइ एक्लै हिड्न सिकाए

नुनखोरसनीसँग भात खाएको याद छ आमा गरिबीकै कारण वर्षाले निद नपाएको याद छ आमा धुँदा पनि च्यातिने पुराना कपडा,अनि भिजेका दाउराको छेउमा

सबै को आफ्नो कथा छ कथा भित्र को झुट्टै ब्यथा कोहि दुःखि माया मा कोहि दुःखि जोबन मा साच्चै कति प्रिय छ माया शब्द सबै को भाग्य मा कहा हुन्छ र

सम्झिदा आफ्नै बिगत ती च्यातिएको घाङ्गर घुम्रीएको कपाल महिनौद्खी नाङ्गिएको गोडा रोकिएको पढाई लुकिएको हासो नचाहेरै बर्सिएको नयन भो नसोध कोहि कहाँ कहाँ झर्छ आँसु ?

तिमी हिँड्दै जादा, बाधाहरू त धेरै देखिन्छ त्यो बाधाहरू सँग लड्ने आँट त गर तिमी एकदिन पक्कै आफ्नो लक्ष्यमा पुग्नेछौ तर अहिले तिमी नयाँ सुरुआत त गर !

आमा मलाई जन्म दियौं प्राण दियौं नौ महिना पेटमा राखी संसारमा ल्यायौं लडेर उठ्न हिँड्न मलाई सिकायौं

हेरि चलाउ सवारी साधन दायाँ- बायाँ जाँदा नगर्नु लापरबाही कसैले अकालमै ज्यान जाला टार्फिक नियमको पालना गर्नु सबैले नगर्नु हतार

हरेक वर्षझैँ फेरी पनी क्यालेण्डरका पाताहरु पल्टाउँदै पर्व र उत्सवमा रम्दै रमाउँदै सक्रान्ति र मसान्तको अंकगणित संगै विदामा घर फर्किएको परदेशीझैं

शिशिरकाे सिरेटाेले बडारेकाे हरियाली वसन्तकाे वहारले पाउलिदैँ छ, कुहु कुहु काेएल गाउदैँ छ,काफल पाक्दै छ

नारी नहुन् त यो जगमा के यो संसार चल्दछ ? साधन बिनाको आवरणमा साध्य कसरी फल्दछ ?

आोइलिएझै लाग्छ म कोपिलामै सुबास छर्न नसकिएझै लाग्छ कोपिलामै फुल फुल्न बाकिनै छ केही समय पक्कै लाग्ने छ डगमगाएझै लाग्छ खै किन कोपिलामै

शहरकाे काेलाहल, धुँलाे-धुँवा, पेँपु-पेँपुकाे आवाज सबैबाट टाढा एकान्त वातावरणमा, म र मेराे सारङ्गी आफ्नाे बेग्लै आवाज निकाल्दै छाै

म त एउटा पवित्र आत्मा मनुष्य चोला फालेर आएकी बाआमाको सासको आश सय धारा आँशु झारेर आएकी !

संझिन्छु आज आफ्नो अतित रम्ने सदा साथी संगी सित थाहै नपाई दिन बित्ने गर्थ्यो तनाव रहित रमाइलो पल त्यो !

खै कहाँ कोरु प्रेम पत्र ? कागजहरु रिक्त छैनन् जस्तै ; कसैको मन रित्तो देखियनी वास्तविकता भिन्न होस् रिक्त पानाहरुमा प्रेमको गहिराइ देखिन्न रहेछ प्रेमको फैलावट अटाउन्न रहेछ हो, वास्तवमै प्रेमरुपी अभिलाषा पत्रमा कोरिन्न रहेछ !

मन आज उदास छ नजानेको त्रासले बिचित्रको औडाह दियो आफ्नै श्वासले !

किन होला आकाश मा आज जुन पनि एक्लै देखियो ती जुन सँगै टल्किने तारा कहाँ गए होलान् राती लागे को एक्लो-पन को बदलले ढाक्यो की ?

स्वार्थी भयौ तिमी, स्वार्थ मै डुब्यौ तिमी, केबल आफुलाई हेरेउ तिमीले, केबल आँखा चिम्लेउ तिमीले, आखिरीमा के पायौ, लुकिछिपी गरि तिमीले, तिम्रा खराब दिनहरूमा, जस्ले तिमीलाई साथ दियो ।

आजका बालबालिका नै हुन्,भोलिका कर्णधार गुणस्तरीय शिक्षा दिई बनाउनु छ,जिम्मेवार नेता मात्र होइन अब,युवा पनि जाग्नुपर्छ

देखनेले अनुहार मा भएको हाँसो देख्छन् तर आमाले अनुहार पछाडि भएको पिडा मेरी आमा मेरो अध्यारो को रोसनि हुन् मेरो हिम्मत बनि मलाई सधै अघि बढ्न को लागि प्रोत्साहित गर्ने मेरो ताकत हुन् ।

हृदयको मधुसरी प्रीती तिमि घुम्टो हाली छुपाउँछौ छ लाजको साजसज्जा र त गालामा लाली चढ्दछ स्वर्गालु छन ति नजर त्यतै उतै हराउँ सरी कि अर्पण गरुँ तिम्रै निम्ती शब्द अनेक थरी थरी।

गाउँ छोडी हिडेको,छोडि हिडेको घर आगनी ऊ एक आशा,-टाढीएको-,उ टाढाको परदेशी भारी न भारी सपना बोकेको,सकि नसकि

बनाए मलाई सुन चाँदी हिजाे म कतै थिए तामा न माॅग्दा सबै दिन्छिन माँग्दा त आकाशै लाइदिन्थे मेरी आमा ! जब चोट लाग्छ मलाई तब दुख्छ उहाकाे शरिर

डाेरी तुइनकाे छिन्दा टुक्रिन्छन् भावनाहरु भत्कन्छन् मित्रता गारा ढल्दछन् भावका तरु । महाकाली बनी छाती उर्लन्छ क्राेधले कति

स्वाभिमानलाई बन्दकी राखेर मालिकको जुठेल्नो रछ्यानमा मौलाउदै गएको छ , एउटा दास प्रवृत्तिको मान्छे !

नमन् मेरा गुरुहरु भनिन्छ, गरु देवो भव: अर्थात् "गुरु नै भगवान् हुन्"

पाइला पाइलामा भेटिन्छ परिभाषा जिन्दगीको हरेक परिभाषामा मेल खानैपर्ने व्यथा जिन्दगीको दु:खपछि सुख आउछ भन्ने आशै आशमा

म जानेछु आफ्नै देश, मेरो देश नेपाल भ्रष्टाचार औधी भएको मेरो देशमा परिश्रम रुपि टालो ओढाइ

म स्वाभिमानी नेपाली हुँ। छक्क पर्छु। आँफैलाई हेरेर अनि मेरो देश,

जाउ दिन्छु तिमीलाई उपहार अबिस्मरणिय जुनबन्ने छ पर्मीहरुकाेलागी अनुकरणिय !

हाम्रो नाता यही सम्म सिमित राखुँ भन्थी जाँदा जाँदै मेरो मायाको ऋण बोकेर गई आफू ऋणी र मलाई साहु बनाएर गई मोरीले बन्धकी पनि आफ्नै यादहरु राखेर गई।।

सुन्न लाई सजिलो कहानी हो कथा सुने जस्तो सजिलो जिवनको अध्याय हुदैन

आखाको ज्योति कमजोर हुदैछ रे मेरी आमा को दिनरात छोरा कै नाम लिन्छन् ‌अरे उता आमा बेरोजगार छोरा को दुःख

आशाका किरण नमारी बाच्नुपर्छ जिन्दगीमा,, कहिलै कसैलाई मृत्यु कुरि बस्ने समय हुन्न हामिसँग ,, ब्यर्थमा धर्तिको बोझ बन्न जन्न्मेछु भन्ने लाग्छ भने... यो पक्कैपनी हाम्रो ठूलो भुल हुनेछ,,,

आमा यो देशमा खै कतिखेर के के हुन्छ हुन्छ भुल्दा रहेछन् मान्छे अन्तमा आफैं बिदा हुनुपर्छ

बडो सुनसान बनेको छ आवाज गुन्जने घर खन्डर बनेको छ अन्न उब्जने भुमिमा झार भरिएको छ

हावाको झोक्का मा कुनैबेला बतासिदो रैछ जिन्दगी । देखि धेर बिपत्ती कतै अनायासै हतासिदो रैछ जिन्दगी ।

गन्तव्य त छ निकै अप्ठ्यारो, हिम्मतका खुड्किला चढ्दै जाऊ । खुट्टा तान्ने र असम्भव भन्ने धेरै होलान्

पाप्रो उक्की रहेको छ घाउ बल्झी रहेको छ मल्हम लगाउन खोज्दा उल्टै नुनचुक दलिई रहेको छ

म जानेछु आफ्नै देश, मेरो देश नेपाल । भ्रष्टाचार औधी भएको मेरो देशमा परिश्रम रुपि टालो ओढाइ

आफ्नो लागी टोपी किन्न , तिमी साह्रै माया मान्थेउ मेरो लागी कपडा किन्न, हिॅड बाबु कत्ति भन्थेउ । बल्ल आज बुझ्दै छु, तिम्रो त्यो अधिक माया

जो डर्छ ऊ मर्छ ऊसैको हु म काल समयले मलाई शैतान बनायो

म अयोग्य त म थिए असफल तिमी कसरी लुटिगएछन सपना धुलो को खडेरी जसरी नियाल्दै छु म तिम्रा अझै बानी हरु

विन्ति गरुँ हजारै बार म देख्दैनन् काेहि पनि, तिम्रै नामकाे भक्ति गरुँ बाेल्दैनन् देवतै पनि । श्रद्दा भावमा फुल चढाउँ चढ्दैन फुल कत्ति

सरौतोको सुपारी चेपुवामा परेर चेपिएको चेपिएइ पेलाइमा परेर पेलिएको पेलिएइ कोल्टे फेर्न पनि गाह्रो

मैले लगाएका वस्त्रहरूमा मेरा अस्तित्व खोज्नेहरू मेरो शरीरका बनावट एकटकले हेर्दे

बा म अपराधी हुँ तिम्रा खुशी मलाई कहिल्यै पचेन ।

यो कलियुग रैछ संसार साथी यस्तै रैछ ओभानु पानी माथि नै रैछ बा“च्न खानेलाई नपुग्दो रैछ खान बा“च्नेलाई नरुच्दो रैछ संसार साथी यस्तै रैछ।

फिक्का उडेको हासो भित्र अलिकति तुवाँलोमा रोमल्लिएर एकान्तमा पनि शून्यता खोजिरहेछु ति सारा हस्ति बिर्सेर हराई रहेछु मौनतामा

हजारौं सपना आखामा सजाई आफ्नै सरिरको अंग चिरीचिरी आमा,यो सुन्दर संसार देखायौ मलाई गर्थे चकचक,पर्थे दिक्क आमा

आज म जन्मदा सारा प्रकृति शुद्ध हुन्छ अन्धकार उराठ लाग्दो बादल हटाउदा म खुशी हुन्छु , म प्राणिहरुको खुशी हुँ ,हो म हावा हुँ ।।

रोप्ने ती अप्सराले छुपु छुपु सुनको पार्न बाला तयारी खेती गर्दा हिलाम्मे कृषक जन हुँदा हर्ष हाम्री पियारी । आकाशे शुद्ध धारो जल अमृत अहो! झर्र झर्दा धुरीमा

मै हो कुर्ची सकल मनमा बास बस्ने हु यौटा माया दिन्छन् हरपल सबै लाग्छ मैहो कि द्यौता कस्ले भेट्ला सगर भरको प्यार पाए म जस्तो

यो संसार सुन्दर लाग्छ किनकि हावाको वेग शरी तिमी आउछौँ शीतल अनि न्यानो स्पर्शका साथ

पैसा,पैसा,पैसा सबैको मुखमा झुन्डिने म कस्तो भाग्यमानी रैछ !!

आफैँ नष्ट भएर जान्छ छिनमा आफैँ पुनः बन्दछ दुःखी मुत्यु हुने घडी रगतले केही अझै गन्दछ । मौका हाे दिनु पर्छ मानव भई सम्बन्ध गाढा हुन

म पानी हु जता बाटो पायो म त्यतै बग्छु । म चिन्दिन कसैको घर खेत।

कोही छ मलाई बदनाम गराउने ।। म त बदनामको उपनाममा बदनाम हुन् चाहन्छु ।।

बुवा, हजुरका ती गाला जसलाइ रबर जस्तै तन्काउदैँ म खितिति हाँस्थेँ आजभोलि त झन् धेरै परसम्म पुग्ने भएछन् मलाइ पहिलोपटक स्कुलमा छाडेर फर्किंदाँका ती रसिला आँखाहरू

हामी चुईक्क वाेल्नै हुन्न यिन्लाई लाग्छ झर्काे। उस्तै परे अम्ला ठड्याई वाेल्छ यिन्ले चर्काे। एकान्तमा उस्ताउस्तै घुलमिल भईवरी;

कोही मान्न सकिन्न पात्र सकली विश्वासको भेषमा नेता नेतृ र शुद्ध धर्मगुरुको चम्चेहरू केसमा । जन्मे गौतम बुद्ध भन्नु कसरी मान्छे सबै मत्सर

मानवले नै बनाको मानवले नै बस्ने मानवले नै हैसियत बुझ्ने त्यो हु म कुर्ची

म बुझ्छु उसका ती मौनताका भावहरु अनि गन्तव्य विहिन यात्राहरु जीवन के हो ??

कुल्चनेहरुले कुल्चिएको माटो देख्दैन अन्याय गर्नेहरुको जड मुठ्ठी देख्दैन भोकै मर्नेको भोक अन्न,, गोदाममा थुपार्नेको थोक

अस्पतालमा एउटा् जिउसो शरीर लास बनेर घाट जाने तयारी गरिरहेको छ अस्ति सम्म स्वस्थ त्यो शरीर मानेन रोगको डर

म संसार छोडेर गएको दिन नरुनु है बुबाआमा ... जन्माइ हुर्काएको तिम्रो छोरो अभागिनै रहिछ आमा !! हुन पाइन तिम्रो लाठी

आउनै पर्छ है आज ए मेरा आफ्नाहरू, दौतरीहरू अनि छिमेकीहरू हेर त तिमीहरूले चिनेको मान्छे म आज कस्तो तनाबमा छ सहनै नसक्ने पिडामा छ

जोडी पन्छी कतैबाट घर नेर आई बस्यो सिंका सिंका बटुलेर गुँड राम्रो छाई बस्यो मिलिजुली दुई जोडी बसन्त झैँ रम्न थाले

हेर चन्द्रमा त्यो, हामी एकै देख्छौं खुला आकाश मुनि हरियो मैदानमा लडीबुडी गर्ने भनी बारबार सोच्छौँ

कस्ताे याे देशकाे शिक्षा सदा राजनीतिक हाेडबाजी सधै बन्द हर्ताल आखिर दिनदिनै नारावाजी स्कुलमा सधैजसाे तालावन्दी भाछन् त्यसैले त पढाईकाे दर घट्दै घट्दै गाछन्

जसरी, समयानुकूल बद्ल्छ छेपारोले आफ्नै शरीरका रंगहरु त्यसैगरी बद्लिदिएका हुन

डडेलोले जलेको छ सारा जगत नै किन। आउँछ किन यो वायु वेगिदै तिव्र छिन्छिन। जलेर भस्म भो सारा साना ठुला सबै वन। वन्यजन्तु मरेका छन् डढेका छन् सबै धन।

भाग्य नै खोटो रहेछ, नत्र सँगै जीवन बिताउने रहर थियो, तिम्ले त सुन्न पनि कष्ट गरिनौ पियारी,

अजिब दुख छ म उसको भएर पनि उ मेरो भएर पनि उसलाई छुनलाई डराउँछु ।

च्यातिएका अङ्गलाई रगतको लत्पतिएको रङ्गले कसरी ढाक्न सक्थ्यो र? म त मरिसकेकी थिए, बस् दाग बत्तीले पाेल्छ कि भनेर मात्रै चितासम्म पुग्न सकेकी थिइन।

तिम्रो राम्रा को लागि म राम्रो हुन लाई के नै राम्रो छ र? ऊ हेर, त्यहाँ, यहाँ, जहाँ-त्यही, कुरा त के को गरिसक्नु? खराब त शब्द खराब रहेछ,

जगाउने युवा पुस्तालाई हुन सदैव हतोत्साहित जोगाउने संस्कार र संस्कृति सम्हाल्दै जोखिम सम्भावित गर्ने प्रदर्शन समाजका केलाउँदै श्रेष्ठतम विशेषता

लेख्छु म मेरो कविता ! आफ्नै शब्द र भाव मा !! रोक्दैन म मेरो कलम ! कसैको कटाक्ष र दबाबमा!!

फुलबारीमा सौन्दर्य ढकमक्क फुलेको बेला लुकामारी खेल्न छोडे फूललाई बिछट्टै माया गर्ने भमराहरूले दोहरी गाउँन छोडे

टिकटिक गर्दै चल्दैछ घडी सुस्तरी या बेसरी ? बुझ्नै गाह्रो छ, त्यहि भएर यो यात्रा

आज बिदा पर्यो एउटा, तस्विर पारे खिचिक्क पिडा सबै मनमै लुकाइ,हासिदिए ङिचिक्क खुबै रमाइलो छ ठान्छन,आफन्त इष्ट मित्र

आज काल चिया हैन बढी कफि खाने भाछु मनमा लागेका कुरा कपिमा लेख्न थाल्ने भाछु ।।

भिडभाड सहरका सुनसान गल्लिहरूलाई सोधि हेर, कालोपत्रेमा लम्पसार परि लडेका सुस्केराहरूलाई सोधि हेर, हरेक दिन फाडिएका ति हरियालीलाई सोधि हेर

उ आमाको गोडा फुटेको देख्दैन प्रेमिकाको ओठ फुटेको देख्छ।। ६० बर्षे बुबालाइ बूढो देख्छ बिचरा के थाहा उसलाई त्यो कुरा

मनमा भावनाहरुको बहाव अनि खुशीले उन्माद भएपछि मस्तिष्कमा अनौठा तरङ्गहरु, तनमा जादुमय लहरहरुले

उ निसास्सिएकि छ।। अन्धो यो प्रथा निभाउँदा निभाउँदै , कुरिती को बिँडामा बाँधिएकि छ।

कस्तो रैछ मन तिम्रो माटो होकी ढुङ्गा थाेप्पै आँसु झरिनौ तिम्ले तिम्रो साथी रुँदा

काडाको धर्म पत्र,कोपिला र फूलको बचाउ गर्नु हो पात्रको धर्म बोटलाई सुन्दर बनाउनु अनि खाना बनाउन

मैले कैयौं ठाउँमा गाली खाएको छु कैयौं ठाउँमा त, सुन्नै नसक्ने गरि भनिपाएको छु बस् यी आँखाहरूका कारण! मलाई कतिले लखटेर छाडेका छन्

हातमा पोको निधार मा टीका दुइँहात जोडेर परदेशी बन्न हिड्यो है छोरो स्वदेश छोडेर

चार बजेर उन्साठी मिनेट सेकेन्ड छप्पन्न, सन्ताउन्न, अन्ठाउन्न, उन्साठी ... ‘ट्रिङ ट्रिङ ट्रिङ ट्रिङ’ गर्दै

म रोकिन्छु यात्रा पनि रोकिन्छ अघि सर्न मान्दिन म साएद भुतकालले तर्साएर होला ! म तर्सिन्छु ।

सधैझै आज पनि म बिउँझेछु म देख्छु , मेरो नजिक मान्छेले बनाएका भगवानहरु चिच्याइरहेछ्न । म सुन्छु , मेरो समीप खुसिका अलङ्कार भन्दा रोद्नका क्रन्दनहरु गिज्याइरहेछ्न । लौन के गरु ?

आमाको सपना घरमा सरस्वती भित्र्याउने चाहना बर्षौ भयो फुल फुलेको, फल नफली बसेको उज्यालो चम्किला मुहार चा उ रि य मुजा परे समयले पर्खियन, देखिन्छ बुढ्यौली लागेको

कति बस्नु नियतीको दास भई अब यहाँ विखरिएको याद हरुलाई समेट्दै साँझको सन्ध्या जस्तै अटल तिम्रो तस्बिर सम्झनाले भरिएको उजाड भितामा टाँस्दै

तिमीलाई म पहिल्यै देखि मन नपरेको मान्छे घ्रिणा गरेको मान्छे अझै भनौ म तिम्रो लागि मान्छे नै हैन मान्छे नै हो भनेपनि तिम्रो लागि केहि काम नलाग्ने

मन उडिरहन्छ यता उता , उता यता सोचहरु पनि उडिरहन्छन् उता यता , यता उता

जनतामा आश मरेको बेला नेतृत्वले घात गरेको बेला स्वाधीनता बसाईं सरेको बेला राष्ट्रियता बन्धकमा परेको बेला

अभाबता र अशिक्षाको पारदर्शी एक्वेरियमभित्र सजाएका मिठा मिठा सपनाहरु ,,..... मालिङ्गोका दरसुके सिटाहरु निभेर अधेरो रातमा पड्न छुटेका पुस्तकका हरफहरु सङ्गै छुटिन पुगेपछि

सुनको मूल्य बढे जसरी महामारी पनि बढदै छ रे हावाको बेलुन फुुटेे जसरी नेकपा पनि फुुटदै छ रे

धनञ्जय भए बाबू ,आमा धर्मावती हुन बाजे श्रीकृष्ण आचार्य बाट शिक्षा लिए छन सानै देखि थियो यिन्मा विलक्षण गुणै गुण

देश कता कता अटाएन ऊ देशमा अटाएन के मात्रै फटाएन रफ्फु गर्ने ठाउँ बाँकी नभएको पाइँट

साधुको भेष लिएर, दानव सरी बर्ह्मलुट गर्छ, खोक्रो रक्षक हु भन्दै, धाग, घमण्ड र आडम्बर, लिएर सजिएको छ मेरो छिमेकी

ढाेका खोल्नु न ! बाहिर कुटनितिज्ञहरु भौतारीरहेछ्न मलाई दलितको अनुसुचिमा चडाएर राहत दिन बोलाउदैछ्न

आमा तपाईं बुढी हुनुभयो र हाम्रो परिवार गरिब छ आमा तपाईं पर्खिएर बसिरहुन त्यहि घरमा म फर्खिएर आउनेछु अबस्य सातसमुन्द्र पारिको देसबाट हजुरको अनुहारको मुस्कान लिएर

तिमी छौ र फूलले मिठो बास्ना छर्दछ। अन्धकार रातमा जुनले शान्ति भर्दछ।।

पहिले पहिले गाउमा खाजा तरुल भ्यागुर गिठो हुन्थ्यो पिरो अचारमा चोपेर खादा मम भन्दा नि मीठो हुन्थ्यो भात खान लाई कि त सराद कि त दसै नै कुर्न पर्थयो बर्ष भरि खाने खाना अाटो मकै रोटी अनि पिठो हुन्थ्यो

जगतमा नव-मानव भो अरे फगत-मा-नव-मानव जो छ रे छ त कुनै उस-मा-नवता कतै भन सखे ! मन-मा-नवता भए पर छ जो उस-मा- नवता, समा भर छ केवल ऊ रति-तासमा

गणनाको सुरु धार अङ्क भन्नु पहिले जोड घटाउ गुणन भाग जान्नै पर्ने अहीले

फर्की आउनु तिमी सुख होला त्यहा तर तर्कि आउनु तिमी, केहि सपना अधुरा छन सम्झि आउनु तिमी, पर्खी तिमीलाई बस्ने छु फर्कि आउनु तिमी

भन्छन् है मानव विवेकशील प्राणी हो विवेकशील प्राणिको विवेकलाई के भो विवेकशील प्राणीभन्दै सान देखाउछन मानव

किन होला नारी पुरुष समान हुदैनन् पुरुष आफैं हेला गर्न पछि सर्दैनन भाषण भने ठुलाठुला दिन्छन् नेताहरु

जन्मभूमि बुद्दको यो देस शान्तिभूमि नेपाल। संसारको छन भै उठेको सगरमाथा हिमाल।

पदको मदमा लठ्ठीएकाहरु घुम्ने मेचमाथी अजङ्गको काया अड्याएर जब सम्म निदाईरहन्छन् कुम्भकर्णको निद्रा र सुण्ड,मुण्डका झुण्डहरु

अति भयो, अति भयो अब सहिदैँन देशको सीमा मिच्नेलाई त्यसै छोड्ने हैन। गौरवपूर्ण गाथा छ हाम्रो स्वर्णिम इतिहासको

केही "उत्पात" केहि "विश्वास घात" केही "भूल" केही "विराम" आज पनि यसै गरि चलिरहेछन् देश

लुछे सिनो झै यस मातृभूमि पिए निचोरी सब मातृभूमि हजार राजा कति धान्नु पर्ने

द्रुत गतिमा उड्छ सधैं उडान भर्छ कैले भविष्य कल्पिञ्छ कैले बिगत सम्झिञ्छ अत्तालिञ्छ, रुमल्लिञ्छ केही खोजे जस्तो मेरो मन

दशैं आयो भन्दा जागिर खानेलाई बिदा, पढ्ने विद्यार्थी लाई बिदा अल्लरे ठिटा ठिटीलाई

त्यो समय कति रमाइलो थियो है दशैं को लुगा किन्ने बित्तिकै लुगा देखाउन गाउँ घर सबै घुमिन्थियो।

आउ तिमी यो झूण्डमा तिम्रो उद्दार हामी गर्ने छौ तिमीले बोकेर गाउ गीत हाम्रो यो झूण्डको झण्डाको देशको झण्डा बोक्ने ले

अक्षर र खबर लत भएछ, मन खबरमय छ, तर खबर फरकफरक छ, कलम सबल छ, अब झन त पलपल डर छ, जगत भयमय छ, बल र छल जयजय छ, नडर अब सबल बन

कहिले तमर देखि माथी, छिन्ताङ्लाइ हेर्ने गर्छु । कहिले अखिसल्ला हुँदै, खोकुबाट छिन्ताङलाइ हेर्ने गर्छु ।

अब बोल्दैनन्, रामलिहाङ र रिदामाको सालिकहरु ! अब बोल्दैनन्, रामकुमारी र हाङखिमाको ती तस्वीरहरु !

तिमि सगै हुँदा यात्रा कति छिटो सकिन्छ , पत्तै नपाई यो बाटो कति छिटो सकिन्छ ।। बुर्कुसी मारेर यो मन भित्र तिमी दौडिदा

कोइलीले गीत गाइरह्यो, किसानले खेति धाइरह्यो, भाषण मात्रै के सुनेथेँ नेताको

वर्षा निरन्तर भएर नदी बढेर। मेरो भयो घर भरी जलमग्न हेर।। लग्यो अनाज कति बालक हे जवानी

बित्याे समय र त आज जवानी भयाे । मृत्यु निश्चित थियाे त्यसैले खरानी भयाे सुगन्ध टिप्ने बानीले हाेला सायद माैरी र म मा पनि दुश्मनी भयाे ।

शिरमा हिमाल छातीमा गुँरास मनैमा छ नेपाल रगत मेरो नदी र नाला सासैमा रहन्छ नेपाल समुन्द्र पारी यो गोर्खे ठिटो नियालीरहेछ सबैको मनमा सबैको तनमा खै कहा छ मेरो देश ?

आफ्नो देश सम्झिए रत्नपार्कको माईक्रो सम्झिए अनि त्यस भित्रको साग सम्झिए झट्ट आमाको याद आयो, आमाले बनाको गुन्द्रुक सम्झिए क्या मज्जाले कोच्नु हुन्थ्यो मेरि आमाले साग, खलासी दाइ देखेर आमा सम्झिए...!

राम्रोसँग गएस, हाम्रो इज्जत राखेस् परिवारलाई कहिल्यै दुखी नबनाएस, अनि बेला बेलामा आउदै गरेस् है ! अन्तिम बिदाईको दिन आमाले फरियाको सप्कोले आँसु पुछ्दै यसै भन्नुभएको थियो ।।

हिजो तिमी जवान थ्यौ म थिए सानो बालक ।। आज तिमी नि रस छौ म भए लक्का जवान ।। ए , बुझ्यौ तिम्ले , सांचो सत्य के हो कुरा ।।

नेपालमा जन्मिए म हुर्किएर पढे पनि वीर पुर्खा हुने देश मेरो प्रकृतिले धनी

बहाई बगैँचाको शिरमा टल्किरहेको वहावल्लाहरूको वाव मन्दिरलाई श्रद्धाले हेर्दै घाम नझुल्किदै हिँड्ने याफेनोफको सड़क केही

भानुको नाम सुन्दा श्रद्धाको ज्योती बल्दछ । रम्घाको डाँडा काँडा साहित्य रस फुल्दछ । असार मासको बेला जन्म भो भानुभक्तको ।

म रिसाएँ, तिमी पनि रिसायौ, अब फकाउछ कसले ?

जति तिमी बिकट पहाडतिर लम्कन्छौ नि मेरो जीवन बुझ्दै जानेछौ तिमिलाइ सरल लागेको तिम्रै जिवनको अफ्ठ्यारा प्रतिबिम्बहरु पनि तिम्रा आँखाअघी

तपाईंले कक्षामा पढाइरहँदा कयौंपटक भन्ने गर्नुहुन्छ नानीबाबुहरु ध्यान दिएर हेर भाइ बहिनीहरु शान्त भएर सुन ।

गुराँस त्यसैगरी फुलेको छ जसरी तिम्रो माया फुलिरहन्छ आमा तिम्रो माया हिमाल जस्तो टल्किरहेछ !

घरको मुल ढोकाबाट निस्कीदा आमाले आखाँ भरी आसु पारेर रातो अक्षताले निधारभरी सजाउदै बाबु राम्रोसंग काम गरेर आफनो ख्याल गरेस है

म रुदा रुदै आशु सकिएको बेला, सक्छौ भने तिमी पधेरी बनेर आउनु। मेरा खुशीहरु फूल्नै लाग्दा, सक्छौ भने तिमी खडेरी बनेर आउनु ।

जब देश गिद्धे नजरमा फस्छ सन्तान सन्तानबिच मतभेद हुदोरहेछ आफ्नो आङ भन्दा प्यारो

प्राणी जगतको एक सर्वश्रेष्ठ प्राणी जसमा ज्ञान बिज्ञान, बुद्धी बिवेक सहि गलत, राम्रो नराम्रो, लाज घिन तातो चिसो, दु:ख सुख न्याय अन्याय सबै छुट्याउन सक्छ

बिहान हुन नपाउदै सुर्यको किरण नउदाउदै शीतहरू नसुक्दै मिर्मिरेमै सफर गरिन्छ जिन्दगीको सुनौलो बिहानीहरू संगै

भगवानको फुर्सतमा बनिएकी तिमी, अनगिन्ती तारा सगरमा चम्किएझै चम्किएकी तिमी, विभिन्न प्राकृतिक आभुषणमा सजिएकी तिमी

छेडि पहाडबिचबाट झुलुक्क झुल्छ विस्तार हुन्छ सुरुमा अनि विन्दु बन्छ । देखेर दाजु अनि भाइ रमेर हेर्छन्

हिजो आज किन हो जान मनलाग्छ मलाई आफ्नै पँधेरीमा हिड्न मन लाग्छ, डुल्न मन लाग्छ, साथी-सँगीहरु सँग भूल्न मनलाग्छ आफ्नै पँधेरीमा

बुद्ध, म बिह्वल भएको छु म आहत बनेको छु आजीत छु सबै देखेर यस मानेमा कि, तिम्रा उपदेशले कुँदिएका शिलाहरू

दिपांकर गिरी भारतीय चलचित्र जगतमा मौलाँउदै गरेको नाम हो, लेखन अनि संगीतका क्रममा उनको नाम लिइने गरिन्छ । लघु चलचित्र जगतमा उनलाई बडो रचनात्मक लेखक अनि निर्देशकका रुपमा लिइन्छ । सडक छाप अनि राजु पेन्टर जस्ता लघु चलचित्रहरु उनका कृतीहरु हुन् । उपयूक्र्त कविता उनको हिन्दी कविताको सरल नेपाली रुपान्तरण हो ।

मेरो उमेर ९ बर्ष हुँदा देखि नै आफ्नो अनुहारमा फेयरनेस क्रिमको झापड हान्दै आएकी छु अझ फेसवास को हरेक स्पर्श पनि मेरो अनुहारमा झापड झैं भएको छ कारण मेरो रंग

बा! दशैं आयो नि, 'हामी लाई होईन बाबु, ति धनिमानी लाई आको' हामि चै को नि? बा! 'बाबु हामी त गरिब छौ' यो गरिब भनेको के हो? बा! 'पछि बुझ्छस बाबु

धेरैले भने "बाईक किन् " तर मैले किनिन । जस्तो कि केटाहरु प्रायः भनिराख्थे "बाईक नभई केटी पट्याउन सक्दैनस"

अामा, अगेनोको डीलमा बसी तिमीले भात दिएको, झोल अनि अचारसंग मीठो भएन भन्दै, लात हान्दै थाल पर सम्म पुर्याउदा, तिमी भने साडीको सप्कोले

खै के पो नै गल्ति गरेझै लाग्छ हिड्न पाइला फेरेझै लाग्छ खै के नै रहेछ र जिन्दगी दुर्इ दिने पाहुनाझै लाग्छ

पहाडबाट झरना झरेर। खाेलाबाट पानी बगेर। अानन्द अाउछ त्यहा त्यसलाई जाे रम्छ त्यहा बसेर।

तिम्रो माया मा मात्र के परे संसार नै भुले जस्तो लागछ। जाहा तहि जति खेर नि तिमीलाई माया गर्न मन लाग्छ ।

कहिले हाँसेर बोल्दिने गर कहिले मुस्कुराएर टाल्दिने गर हुन त धेरै समस्या छ तिमिसित पनि मसित पनि ...... तर केही फैसलाहरु समयमा हाल्दिने गर

रातो रगतको भेलसंगै शिरमा कफन बाँधेर जुरूक्क उठ्दैछ गोर्खाल्याण्ड ।

झुटको खेती गर्दै यहाँ असत्यताको फल उमार्ने आफ्नो स्वार्थ का लागि यहाँ आफ्नै स्वाभिमान मार्ने महोदय मेरो कलमको सलाम तपाइँलाई

के भाको छ,यो हाम्रो घरमा? खई, के भाको छ ? मत मतान्तर भई रहन्छ, सधैं रड़ाको छ। तर्कै तर्क, गरि समय् टारीरहन्छन् दिशाहीन जस्तो छ। अन्यौल अलमलमा पारि रहन्छन, खई के भाको छ?

हे बिजयी, हे बिजेता, हाम्रा भाबि सबलाई धेरै बधाई छ खुशियाली, अर्पण गरिरहेछौ, बधाई लिई दिनुहोला अब चुनिने बिजेता जम्मै, संसद सम्मै, चाडै चाडै पावौ

आमा मेरी मनकी रानी तिमीनै हौ माया की खानि दुख पिडा सबै भुलेर फेरि मुसुक्क मुसुक्क मुस्काइ रहने

धेरै धेरै रुन मन लाग्यो किन थाहा छैन डाको छाडेर रोए किन थाहा छैन रुदा रुदा धेरै टाढा भएकि उनलाइ सम्झिन पुगेछु

निस्कनु छ एउटा छुट्टै यात्रामा र बन्नु छ एकल यात्री कसैले साथ दिउन या नदिउन बस यति थाहा

स्वागत् छ ०७४ साल स्वागत् छ । हामि सबैबाट श्रदा स्वागत् छ । भ्रष्टाको बुद्धि अब भ्रष्ट पार । दुष्टको दुष्टता पनि नष्ट पार ।

चुनाब आयो हजुर अब चुनाब आयो ए हजुर भोट दिदा अब नझुक्किनु होला भगवानरुपी नेताहरु आउछन

जिउन त जिएको थिए आमा, बिदेसी भुमीमा। आशुको घुट्को घुटुक्क पिएको थिए आमा, बिदेसी भुमीमा

सालसालको यो कान्छो पर्व आयो होली गरौ है गर्व सबै मिलि अब खेलौ होली मीठो पारौ आआफ्नो बोलि

लोभ लालच र स्वार्थमा मनुष्य संसारमा प्राणीको व्यर्थ रहस्य ।। जीवीत रहुन्जेल अनेकथरी वहाना मृत्यु अवश्य छ तर थरीथरी चाहाना ।।

धेरै पछि आज अनायास उमंग छाएको छ मनमा शायद , तिम्रो सामिप्यताले हो कि १ सिलो खोजेर बटुलेका एक अँगालो खुशीहरु आज अचानक दुगुना भएका छन् किनकि , म तिम्रो अगाडि छु तिमि मेरो सामुन्नेमै छौ

तिर्खाएको मान्छेलाई एक थोपा पानी तिमी।। मुटु भित्र भरिएको मायाको खानी तिमी ।। मेरो दीलमा राज गरे धन्य म हुन्थे ।। हराभरा भएछ जीवन मेरि रानी तिमी ।।

आधा थियो त्यो यात्रा आधा नै रह्यो जिन्दिग पनि आखिर अमृत पिए पनि त प्यास अधुरो नै रहन्छ। अधुरो रह्यो मेरो यो कथा पनि।

हे चालक जोशिलो न भनुन है बबुरो जानु कहाँ छ भन ? हाक्छौ किन सवारी पवन गतिमा के काम पर्यो यै छिन ?

प्रिय मान्छे मलाई तिमी प्रति कुनै गुनासो छैन कुनै दुखेसो छैन कुनै निराशा छैन अझ भनौ कुनै प्रश्न नै छैनप्रिय मान्छे मलाई तिमी प्रति कुनै गुनासो छैन कुनै दुखेसो छैन कुनै निराशा छैन अझ भनौ कुनै प्रश्न नै छैन

म अंधेरी लाई चिर्दै हिडेको एक दाबेदार सहिद हुं। मलाई एक प्याकेड उज्यालो हरुले छुन सक्ने छैन।

नेताहरुलाई ठिक्क हुन्छ कुर्सी तान्दातान्दै पसिनाको मुल्य छैन बेच्नु छ जान्दा जान्दै रहर कस्को हुदैन र देशमै काम गर्ने

स्याहार्न जान्नुपर्छ, तर, बस्तु नै छैन ।। यहाँ सस्ता छन्- भावना । विचार । शरिर ।

हाम्रो मायाँ र प्रेम पनी यो जुनिमा क्षितिज जस्तै भयो । उनी संगै जिउने सुन्दर सपनी पनी हिंउ जस्तै पग्ली गयो ।।

बहादुर सैनिकको काँधमा खुकुरी हानेर । बहादुर सैनिकको काँधमा छकछक खुकुरी हानेर... । यही कविताजस्तो बेअर्थ बहादुर सैनिकको काँधमा खुकुरी हानेर ।

त्यसै त्यसै भक्कानिएछु सम्झना तिम्रो अझै बाँकि नै रैछ । मुटु चसक्क बिझाउछ माया त तिम्रो अझै बाँकि नै रैछ ।

कती सपना देखिए कती सपना देखाइए समाजले भनुँ या परिस्थितिले। कती त पुरा भए कती तुहिइए,तुहिदैछ।

काली होस् या गोरी होस् तर उ दिलवाली हुनुपर्छ झापाली होस् या स्यागंजालि होस् तर उ थोरै लजाली हुनुपर्छ मनले मागेको र देखेको त सबै कहा पुरा गर्छ र यो दुनियाले

तिमी अन्धकार भन्छौ म संसार उज्यालो देख्दछु अझै उज्यालो देख्दछु नेपाल म जस्तै तिमीसँगको भेटमा म आत्तिन्छु बेस्सरी उज्यालो मुहारमा जुर्मुराएको अँधेरी देख्दछु अनि

आइसक्यो आइसक्यो जाडो आइसक्यो कतै राहत कतै आहत को बेला आइसक्यो आगो तापी राहत कतै

पुतली एउटा किरा होइन फूलबारीको गहना हो आन्दोलन गर्नु पाप होइन आधिकारको चाहना हो

दिनहु हजारौं छोरा बेदेशिदै छन् खोज्न आफ्नै सपना हवाई जहाजसँग देशको भबिष्य, के होला बिपना नेता पनि कस्ता यहाँ जानेका छिमेकिको खुट्टा चाट्न मेरो देश म बनाउछु , १२ पछि म विदेश जान्न

मैले मेरो यो पावरवाला चस्माले तिमीलाई सधै पावरफुल नै देख्छु जति पटक हेर्दा पनि तिमीलाई सधै मेरी प्रिय नै देख्छु तिम्रो नजरमा पनि मैले गुलाबको फूल नै देख्छु तिमी जति नै रिसाउँ प्रिय मैले तिमीलाई सधै हसिंलो नै देख्छु ।

तिम्रो यादमा तड्पिरहेको यो मन , तिमीलाई ममाथि माया छ कि छैन भन । पर्छु तिम्रो सोचमा जब याद आउछ झन , तिमीलाई ममाथि माया छ कि छैन भन ।।

कुनैबेला मेरा औंलाहरु मा तिमिले गरेका कोमल स्पर्शहरु खै किन हो अझैपनि नमेटिने आकृति बनी बसे झै लाग्छन् ।

खबरहरु सुखद हुन्नन किन कहिले पनि आफैंलाई सोध्न चाहे आज मैले पनि सुखदको आशा गर्छाैं शुभको कामना

म मरे पछी मेरो लाश लाई राष्ट्रिय झन्डा वा राजनैतिक दलको झण्डा नओढाउनु ! म नेपाल आमाको सन्तान हो । मेरो लाश ढाक्न कात्रो भए पुग्छ । मेरो लाशसंगै मेरो देशको गौरव

समुन्द्र जस्तै अटल तिम्रो मायाँ छाल जस्तै आउछेउ घरी-घरी । म यहाँ प्रेमको दियो बाल्छु सधै तिमी खुशी ल्याउछेउ थरी-थरी ।।

थाहा थिएन-यहाँ बाटो किन्नुपर्छ-पाइला अघि बढ़ाउन बास किन्नुपर्छ-प्रत्येक रातको त्यति मात्र कहाँ हो र, जस्तो कि- स्वादहरुमा पानीले पैसा लिन्छ उदाउँदो सूर्यले पसीनाको मूल्य तोक्छ साँझसंगै अंधेरीले उज्यालोको महसुल उठाउछ।

नेपाल बनाउछु भन्नेले मरभुमी बनायो नेपाललार्इ सुन्दर शान्त विशाल बनाउछु भन्नेले उजाड बनायो नेपाललार्इ॥

सानो साहस चाहिन्छ ? त्यो हावा का झोक्का त्यो पानीको बुदं त्यो साथीको स्नेह त्यो माटोको गन्द ठिक छु भन्नु कि ठिक छैन म भन्नु

लक्ष्मिप्रसाद त पागल रे म के सद्धे हुन्थे र। आवाज देख्ने रे दृश्य सुन्ने रे उ। अनि म चाहिँ साेझाे पागल । नयाँ बिचार बुन्न खाेज्ने पागल तिम्रो चित्र काेर्न खाेज्ने तिमिलाई बुझ्न खाेज्ने पागल।

छोरी बुहारी आमासँगै, आज्ञापालक छोरी कर्तब्यनिष्ट बुहारी आदर्शवान पत्नी ममतामयी आमा बन्न सक्छौ भने,

साहसी वीर पुर्खाहरुले आर्ज्याको को हाम्रो देश देशद्रोहीले एकै सासमा, आज निल्न लागे देशप्रेमी सहिदको थोपा-थोपा रगतले जोडेको हाम्रो देश २/४ नालायक कपुत ले , आज त्यसलाई फुटाउन लागे।

बर्ष महिनाझै सरी रहेछ महिना हप्ता झै लम्की रहेछ हरेक दिन एक घण्टाझै लाग्छ कथित यो सपना को देशमा जहाँ सपना देख्ने निन्द्रा दिनहु लुटीई रहन्छ

नवदुर्गा भगवानले रक्षा गरून, मन प्रफुल्ल रहोस् सधै जौ को जमरा शिरमा, निधारभरी टिका होस् र पो दसै । हजुरबुबा देखि हजुरमुवा सम्मको मान्यजनबाट टिका र जमरा थापी नाताका सानालाई लगाई दिई आशीर्वाद दिन र लिन पाईयोस र पो दसैं ।

दशैंमा दशा लाग्दैन, चमक जाग्दछ। सबै संग सम्पर्क हुदा, दशा भाग्दछ । आशिष मिल्दा ठूला संग, आशिष लाग्दछ। भवानिको प्रसादले, व्याधि भाग्दछ।

तिम्रो शृष्टी अचम्मको छ गुणैगुणले परिपुर्ण छ । । सृजना गर्ने समेतलाई दिल देखिनै बधाइ छ । हे नेट जब हुन्छ तिम्रो भेट मन इच्छा पुर्ण गराउछौ ।

एउटा पाना न खालि न भरि मात्र नमिलेको अक्षरहरु पढ्नै नसकिने-बुझ्नै नसकिने यी पङ्तिहरु

सोचेको जस्तो नै हुने भए आकाश हरियो र धर्ती नीलो हुन्थ्यो पहिल्यै यी कुराको आभाष थिएन नत्र मनले किन यो स्वप्नजाल बुन्थ्यो प्रश्नै प्रश्न मात्रले घेरिरहे उत्तर कतैबाट पनि आउने आश हरायो कुन पाप गरेथे मैले जो यो भाग्यले मलाई एक्लो बनायो

मनमा अाएका शब्दहरु म आज कागजमा लेख्दै छु कलम,कागज अनि प्रत्त्य्क शब्दमा म तिमीलाई देख्दै छु । थाहा छैन खै कता बाट सुरु कता बाट अन्त्य गर्नी

आमा तिम्रो गर्भमा जब मैले पहिलो सास फेरे नि म यति खुसी भए कि म त उफ्रि उफ्रि नाच्न थालेछु विश्व जित्ने सपना साच्न थालेछु सायद त्यो मेरो जिन्दगी को पहिलो सास पहिलो खुसी पहिलो डान्स पहिलो पटक म आफू भयको महसुस । जिन्दगीका भाग्य रेखाहरु कोराउनको निम्ति म दरो दरो मुठी पारेर संसार जित्ने लक्ष्य बनाउदै छु । र मलाइ बिश्वास छ कि जब म त्यो संसारमा आउनेछु एउटा छुट्टै तारा भयर उदाउने छु ।

भोलि बिहानले आँखा नखोल्दै हिड्नुछ पिठ्युमा सपनाहरुको पोको बोकेर अनि चड्नुछ, जिवनको एउटा नया उकाली रहरहरुको खुड्किलो हुँदै ।

जीवनको पाइलाले जब उमेरको चुचुरो छुन्छ आफ्नो सुकर्म र कुकर्म मान्छेले मनमनै गुन्छ आफू बाहेक अरु सबैलाई मूर्ख देख्छ एकथरि मान्छे होच्याउँदै अरुलाई ठान्छ सर्वश्रेष्ठ आफू अर्कोथरि मान्छे

रुदा रुदै थाकिसकेका यि नयनहरुमा फेरी पनि केहि नयाँ आयमहरु थपिएका छन!फेरि पनि मायाको आकुराहरु पलाउन हतार हतार गर्दैछन! म अतित सम्झन्छु त्यो दिन सम्झन्छु अझै भन्ने हो भने

बाहिर मृत्यु नै मृत्यु छ, केवल अपमानका कुराले आकाश निसास्सिएर धर्तीमा नाक गाडेको, त्यस्तोमा आँसुमा चिप्लिएर धेरै हृदयघातहरु बेहोसीको पर्दा पछाडी लुकेर अनौठो रिहर्सल गराउँछन् जिन्दगीलाई— तिमी मलाई यस्तो संघारमा प्रेम गर्छ्र्यौ ?

ट्वाक ट्वाक ट्वाक एक हातमा मार्तल र एक हातमा बासको भाटाको चेपुवा लिएर काबेली गडतिरमा गिट्टि कुट्ने बिरे दाइ! जिन्दगिको परिभाषा त उ सग पनि छ। हजारौं पत्र हातका खाल पल्टाएर

फाँटेको यो जिन्दगी टाल्दाटाल्दै ठिक्क छ ! सियोभित्र धागो यो हाल्दाहाल्दै ठिक्क छ ! जिन्दगीको यो खेतबारीमा हलो नार्दानार्दै फुत्किएको फालीलाई ठोक्दाठोक्दै ठिक्क छ!

एउटा लामो कालखण्ड । त्यसमा थियो, हजुरबुबाको गाली, हजुरमाको आर्शिबाद, बुबाको प्यार, अनि आमाको सद्भाव । सबै दिन्थ्यो त्यो मेचले मलाइ । यो मेच त्यही जस्तो थिएन, तर गोलो पक्कै थियो, जहाँ भोकाएका अतितहरु आफ्नो आहाराको पर्खाइमा थिए ।

पाखो कोरेर सिकाए होलान् मलाई कुलेसो – क खरबारी मा- ख, गाईगोठ मा -ग ! नबनाको भए यती सुन्दर घर बाले – कसले गर्थो होला आबिस्कार घर जस्तो – ‘घ’ को? बा नभएको भए – यती बलियो हुन्थ्यो होला – ढोका को आग्लो ?

एक अपरिचित दिल मन भरी बेदनाका भारी लिएर एक नजर यता फर्काउदै म सोचिरहेको छु खै कहाँ भयो परिवर्तन ?

कहिले भोक र तिर्खा ले रोएँ ! भोकले पेट बटारीयो र रोएँ ! गरीबको कोखबाट जन्म झोपडिमा जन्माएउ भगवान् ! आमाका स्तनबाट दूध नआर रोएँ कहिले न्यानो ओछ्यान नपाएर चिसोले भुइँमा चिच्याउँदै रोएँ !!

'म'मा तिम्रो मिठानुभूतिको रन्का चढाइदेउ या म तिम्रै हुँ भन्ने सबतिर डंका पिटाइदेउ हजार साथी होलान तिम्रो मुटु छुने यहाँ अब मलार्इ पनि एक पल्टको अनुमति मिलाइदेउ बरू देउ एउटा झुठै सहि तर प्रेमको अाश्वासन या स-शरिर मलार्इ तिम्रै कैदमा बन्धकपारि लुकाइदेउ

यो वर्ष नि तिज आयो चेलीबेटी रमाउ माइत गई खुसीमन ले सबै भेटी मनाउ माइतिघर खानु रम्नु हसाउँनु आमालाई कर्मले जहाँ-जहाँ पुर्याएनी दु:ख मेटी मनाउ गाउनु नाच्नु पहिरिइ नया बस्त्र तीजमा चौपारी मा पिङ खेली केटाकेटी मनाउ

मुल सडकको दुर गल्ली छेउ म मेरो अव्यवस्थित शरीर समाल्दै ज्युने र जियाउने प्रयासमा लागेको छु दिनमा हैन रातमा हैन कोलाहाल बिच मेरो निन्द्रा खुलेको छ ।।

चट्याङ्ग र भूमरीहरुको बिच कालो वादल मँडारीदै गर्दा गन्तव्य टुङ्गो लगाउने मोलहरु ढक्ढक् एकोहोरो आवाजमा चुलादेखि तुलासम्म आलोपालो भाउताउ गर्दा गर्दै निस्पट्ट अँध्यारो बन्छ आफ्नै बारी फर्कँदा आफ्नै आँगन हेर्दा

पर्वतराजको कन्दराहरुबाट आँखाका ज्योतिहरु क्षितिजपारी हुँदै एकाएक स्वप्न महलहरु तर्फ हुल पछि हुल गर्दै त्यस युवतिको स्पन्दन छोएर लस्करहरु चलेका छन् मुस्कानहरु जलेका छन् चुम्ने, खोज्ने र पाउनेहरुको भिडमा

नगर राष्ट्रघात रगत रातोले चुनौति दिनेछ । भन्छ देशको युवा नेपाली माटोले चुनौती दिनेछ ।। नभुल हिमाल पाहाड तराई तर एउटै धड्कन नेपाली, यो बांगा, घुमाउरा पहाडी बाटोले चुनौती दिनेछ । छड, सिमेण्ट र आधुनिक इँटबाट मातिएका हौला,

थकान हुँदैन जीवनमा सहनसिलताको रहरले यहाँ अफसोंच हुँदैन शिखर छुने चाहनाले धेरै टाढा टाढा दुर दृस्टीले देख्न सक्छ जीवनका बसन्तहरु बिदाई गरिरहेका हुन्छन्

यो देशको माया मुटुमा छ देखाउनु मैले कसरी भोक र तिर्खा न भन्दै दुश्मन संग लडेछु बेस्सरी सम्झना आउँछ आमा तिम्रो छाती मा गोलि खाएनी नराेउ आमा तिमी सहिदको नाम लेखाउँला नि बगाउँला रगत पानी जस्तै जितेर छाडुला सिमाना कायर जस्तो सिर झुकार्इ पछि पर्ने छैनौं गोर्खाली

मायाको सागरमा पौडेर आऊ तिमी फुलको सुवास बनि मनमा छाऊ तिमी तिम्रै तस्बिर सजाएको छु मन मन्दिरमा मिठो धुनमा पिरतीको गित गाउ तिमी भुल भएछ तिमीलाई दिलमा सजाउन सबै सामु दोषी भएछु बाजा बजाउन

नकराउ म सुन्दिन नफर्काउ म घुर्दिन नसोध म भन्दिन नबोलाउ म बोल्दिन तिमीदेखि टाढा निक्कै टाढा

देश र जनताकोलागि भनी ज्यानको बलिदान गरेको म आफ्नै रगतले इतिहासको स्वर्णीम पाना कोरेको म। जब सडकको सानो गल्लिमा थन्किन पुगेँ मुर्दा शालिकको रुपमा बल्ल पो थाहा पाएँ

यो पचासे उमेर पनि अच्चम्म को हुँदो रहेछ् युवा र बुढोको दोबाटोमा पर्दो रहेछ् कपाल तिल चामल पो हुँदो रहेछ् अली अली छाला च्याउरी पर्दो रहेछ् देख्ने आखा धमिलो हुँदो रहेछ् चिन्या न चिन्या जस्तो हुँदो रहेछ्

मन मुटुमा सजिएकि तिमि एउटि परि हाै ! ती आखाँका इशारामा झुटाे माया गरि छाै !! मलाई के था तिम्राे त्याे जालि झेलि खेलकाे ! तिम्राे झुठो मायाको किरण जताततै छरिछाै !! तिम्रा ती बाचा कसम आजसम्म बिलाई गए तिम्राे कारण फाटेकाे मन आजसम्म सिलाई सहें ।।

दु:ख जिते खुशीसग, हार्न रैछ जीवन कल्पनामै सयौं सागर, तार्न रैछ जीवन बिछोडको करौतीले काट्नु मनै काटे पनि आफै सामू आफ्नो माया, मार्न रैछ जीवन कल्पनामै सयौं सागर.................... घामपानी र असिनामै जोगाएनी जिन्दगिलाई

सपना र आशा, भए भताभुङ्ग,, के सोध्छौ र खबर, यो परदेशीसंग,, उडाउँछ भुमरीले निलो गगनमा कैले झराउँछ फेरि, भुईमा झसङ्ग,, रम्दैना योमन रंगीचंगी गुलाब र कोमलहरुमा मनभित्र सधै लाली, गुरासको रङ्ग,,

बारूदको धुवाँ डुल्छ गुराँस फुल्ने पखेरीमा रगतको धारा बग्छ पानी भर्ने पधेंरीमा क्रान्ति गयो भन्नु मात्रै, ढाल्ने ढल्ने खेल रहेछ युद्ध चाँहि वर्षादमा उर्लिएको भेल रहेछ टोटोलालार्इ भूल्छ सबै लोभिएर अँधेरीमा रगतको धारा बग्छ पानी भर्ने पँधेरीमा ।।

आकाशमा उड्दै गरेकी चरी कुन फुल आज नौलो भयो। कल्पनाको संसारमा रम्ने परी कुन देश आज स्वर्ग भयो। सधै जंगली फल टोक्ने सुगी कुन रस आज अमृत भयो।

किन यति धेरै मिठाे लाग्छ, एकान्त मलाई किन यति धेरै न्यानाे लाग्छ, शून्यता मलाई म, मेराे श्वास र मेराे धड्कन श्वास-प्रस्वास काे मिठाे सरगम

मलाई पर्खिने भन्दा पनि म सँग तर्किने धेरै छन । मैले सल्लाह दिदा सुनेर म सँग जर्किने धेरै छन ।। सत्य कुरा साचो हुन्छ भन्ने कुरा थाहा पाएर पनि । झुठो आरोप लगाएर रिसाउँदै त झर्किने धेरै छन ।। संघर्षबाट टाढा भागेर छिट्टै माथी पुग्ने कोशिशमा । असली नक्कली छुट्टाउन नसकेर फर्किने धेरै छन ।।

उफ्रनुहुन्न छोरी बोल्नुहुन्न छोरी खेल्नुहुन्न कतै जानहुन्न र केहि गर्नुहुन्न छोरीले, समाज लाज र ईज्जतको कुरा आउँछ ।

तिम्रो न्यानो पनमा पग्लिएर जीवन जिउन सिकें पग्लिएर - तरल पग्लिएर - गतिशील जीवन थपिदियौ ममा तिमीले तरङ्ग भरिदियौ ममा तिमीले तिम्रो पोल्टामा लुकेर मैले श्वास फेर्न सिकें ।

साबुनको फोका जस्तो झिलिमिली दियो जस्तो.. पिलिक्क-पिलिक्क जुनकिरा जस्तो डोजरले माटो खेले जस्तो..

त्यहाँ त माटोमा नि, बास्ना आउछ सानु यहाँ त अत्तरमा नि, गन्ध आउछ सानु तिम्रै काखमा लुट्पुटिदै, पछेउरीले आँशु पुछ्थे यहाँ त तिम्रो यादले,दिन दिनै सताउछ सानु

हाम्रो चोखो माया प्रेम खास हुनेछ, पिरतिको परिक्षामा पास हुनेछ। कुनै दुख कष्ट खट्न दिने छैन सानू, जब यो मन तिम्रोलागी दास हुनेछ।

जिन्दगीका वाक्वाकी र ठेसमा आहट् बनेर प्रतिध्वनित हुन्छन्, भन् न काठमाण्डौ, तँ कति शताब्दीको पेग लिएर ‘नक् आउट्’ हुन्छस् ?

तिमी बसिराख पसिनाको सुगन्ध पर्खिइ . . .” धर्ती लर्बराउँथ्यो र घरसम्म प्रसब सहन्थ्यो दिमाग खुस्किएको एक रात दिमाग मलाई भन्थ्यो — “एक चोटि डिस्क फम्र्याट गर्दे यार् !”

त्यहि पोतेले बिरक्त बनाए मद्होश पनि पोतेका प्रतेक लुङ्गमा तिम्रो अस्तित्व त्यो र प्रणय राग अलापेको सुनिन्छ यो देसमा त्यो पोतेमा कसैको धरोहर रहेछ जीवन निरास भै त्यहि पोते लिलाम गर्न चाहन्छौ

जब उत्साहको मृत्यु हुन्छ शिथिल हुन्छ साधना उर्जाहरु सेलाउँछन, हराउँछन सपना जब जिज्ञासाको अन्त्य हुन्छ बिलाउँछन् कल्पना चिन्तनहरु हराउँछन्, चिसा हुन्छन जीवन यसै भन्थे उसका चेतनशील मस्तिष्कहरुले सबैलाई जगाउने उर्जाशील व्यवहारहरुले

एकाविहानै अखबारमा पढेथें एक कविता दोहोर्‍याई/तेहेर्‍याई, दोहोर्‍याई/तेहेर्‍याई, ढक्क फुलेथ्यो मुटु सन्न भएथ्यो मस्तिष्क ‘कति चर्को अनुभूति’ अनायासै चलेथ्यो ओठ

म आफै मेरो देश बनाउँछु अाफ्नै भाषा अनि भेष बनाउँछु सबैकाे सम्मान हुने परिवेश बनाउँछु दुःख, कष्ट सहेर यहाँसम्म पुगियाे नलाग्ने कहिल्यै पनि ठेस बनाउँछु

युध्दोन्मादको मलामीबाट फर्के पछि बच्चाका लागि रोटि किन्यो तरबार बेचेर यो त अर्थहिन नाफा भयो हात भरी मेरो जुन कमाएको थिए आत्तिदै हतार बेचेर

मान्छे डुबेर पनि चित्त बुझाउदैन भने बरु प्यास सक्कियोस्,प्यासा सक्कियोस् के नै चाहिन्छ र नयन बोल्दा...प्रेयशी ? सक्कियोस् इसारा अनि भाषा सक्कियोस्

के नै चाहिन्छ र नयन बोल्दा...प्रेयशी ? सक्कियोस् इसारा अनि भाषा सक्कियोस् कति भयानक छ बोधत्व को प्रश्न चिन्ह अब त्यो ऐना फुटोस्,निरासा सक्कियोस्

छाती भित्र यो अफ्ठ्यारो किन होला ! जति बढ्छ त्यति प्यारो किन होला !! यूगले जन्माउँछ भन्छन सपुत अब तर जन्मन'लाई यति गाह्रो किन होला !!

कुरुस म धागो तिमी अपरिचित औलाहरुसँग जसै सकियो काम

हिजो बलिरहेको आगोले कोईला बनायो कि खरानी मात्र हेरेर थाहा हुन्छ दाउरा अग्राख थियो कि कु-काठ?

लिएर आएको चिसो वतास र उज्यालो आकाश आधा तिम्रो आगनमा दियो आधा मेरो पिँडिमा र उठायो निन्द्रालाई काखमा सुतिरहेका आँखाहरुवाट